رسید وقت سفر، سر به زیر شد زینب            حسینْ چشم تو روشن! اسیر شد زینب

هزار زخم، روی پیکرت دهن وا کرد            هـزار سـالْ زِ داغ تـو پـیـر شد زینب

چقدر پایِ غنیمت کتک ز لشگر خورد            چـقـدر زخـمیِ مُشْتی فـقـیر شد زینب

گـرسنه بود ولی تازيـانه خـيلی خورد            غـذا نـبـود ولی خـوب سیـر شد زینب

همان زمان كه به سر نيزه‌ها هُلَشْ دادند            نشست و حرف نزد، گوشه گير شد زينب